Snežana Ćosić blog, Pričaj mi

   Najteža stvar je uvek sa poznatim i lakim stvarima.         Na njima se obično padaju ispiti, pretrčiš, misliš znaš. Predubeđenje je klopka. Ispit uvek ima i ono, sledeći rok. Data ti je šansa da savladaš poznate i lake stvari.    Predrasude su klopka, mišljenja, stavovi, prepričavanja... To vas lišava mogućnosti da zaista upoznate svet i ljudsko u njemu, jer - već sve znate. Da li da pominjem  da sebi uskraćujete iznenađenja? A da, iznenađenje uvek podvodite pod neprijatnost. Tako da ste se odlučili da živite bez njih.      Jedino što se ne može predvideti na ovom svetu to je drugi čovek.      Ne možete predvideti ni svog čoveka ponekad, a opet, usuđujete se da donosite zaključke o drugom. Jer vam je poznato, jer znate, jer su to lake stvari. Podrazumevanja su za trivijalnosti, a ni jedno biće nije trijavijalno.      Tako vam prođe život, a da uopšte niste bili u njemu, pa znate kako izgleda. Ne morate valjda sada da i učestvujete i proveravate stvari sa drugim

     Najveći mrak unutar čovekovog bića je njegov ego.      Za njega, mi smo savršeni, najbolji, najjadniji... i naravno najdobriji. Svega tu ima od NAJ . Čak i kada kudimo sebe, zapravo gladimo naše JA . Svaka, pa i mrva, pomisli da se dotakne ta unutrašnja krhka bomba, ostavlja čoveka zakočenog u ma i najslabijem nagoveštavanju oslobođanja.     Jer, gde ćeš onda, kada ga nestane? Nestaješ i ti, zajedno sa njim, nemate. Vakuum si.      Ovde smo da srušimo iluzije i izgradimo snove!     A jedna od najvećih iluzija je da nestankom našeg preveličanstvenog JA nestajemo i mi sa njim.          Njegovim nestajanjem, korak po korak, polako prihvatamo činjenicu da smo slobodna bića. Sve dok smo u njegovoj zamci, slobode nema. To je proces.      I da se razumemo, pričamo zaista o tome šta znači biti odrastao, slobodan čovek. Šta znači biti čovek, jer kad si čovek, onda si i odrastao i slobodan.     Prvi korak je, pristanak na odrastanje. Deca  nisu slobodna. Mada, mnogi bah

       There is no better place to feel the women’s pulse than in a women’s bathroom of any club in late hours of the night.   So in the last few hours of the last year, in one of those bathrooms, I ran into an interesting conversation – a good introduction for today’s story.       - Listen to me, and listen well, make sure that a guy wishes you a happy New Year first.   Did you hear me? A guy must wish you a Happy New Year first! – A short dark haired woman was absorbing everything a tall brunette was warning her about.   For a second SteficaCvek ran through my head so I decided to get involved:       - And why not a woman, a good woman? – I left them surprised, so they can note with their mimic-verbal expressions that they had thin lips, small breasts... I left to go dancing with good women, women that feel close to female dignity. Later I noticed that they sat down at the table with eight other women and one man.       What has happened with women that they are walking

  Svi smo isti, svi dolazimo iz istine.   Suze su iste, bol je isti, osmeh... radujemo se istim stvarima,  tuge su uvek ljudske.   Ovih dana društvene mreže je uzburkala narodna priča koju je učiteljica jedne osnovne škole podelila đacima. Priča je stara, vremena su nova.      Sporan je sam početak priče, u kome se predočava da je čovek prodavao dinje a da je došao jedan Ciganin. U startu se predočavaju razlike.              Mi i oni, vaši i naši, moje i tuđe... takve stvari su nas dovele do građanskog rata devedesetih godina prošlog veka čije posledice još uvek osećamo, iako je od tada prošlo 25 godina. Taj rat je unazidio čitav prostor zapadnog Balkana, za koliko,ne znamo ni mi sami. Godine ispred nas će nam to pokazati. Ako ne nama, onda onima koji dolaze posle nas, na žalost. Oni to već osećaju.      Iz početka je uvek reč. Kao i u ovoj priči o dinji. U njoj se po ko zna koji put marginalizuje narod koji nema svoju zemlju, koji je rasejan svuda

       To this Shakespeare’s dilemma you will not get the answer from Shakespeare.        To this seemingly trivial question, the life itself answers.         Only love can save this world that is falling apart each day more and more.         Not some illusory or far away, but real, true love.   It is easy to keep saving the world, give to the beggar, worry about refugees from Syria. You do all this and still you cannot sleep peacefully.         Love is when we love those close to us as we love ourselves. To do the same for those close to us as we would for ourselves.        Not what you think is “good” for that person, but what that persons is asking for, what that person thinks is “good” for him. This is what we should give to others. When you are giving, you are not thinking about what and how.         The most you can do for another person is to love them, just the way they are.         As soon as your brain is working instead of your heart you did not